Eén van de manieren waarop de eigendom van grond kan overgaan is via bevrijdende (extinctieve) verjaring. Bevrijdende verjaring moet aan de volgende vereisten voldoen:
Wie is de eigenaar van de strook grond?
De Hoge Raad deed dit jaar een interessante uitspraak over deze vorm van verjaring. De vraag in deze zaak is of het eigendom op grond van bevrijdende verjaring is overgegaan op de eigenaar van een aangrenzend perceel of niet.
In de uitspraak van de Hoge Raad draait het om de eigendom van een deel van een bosperceel van de gemeente. Feitelijk betrof het een strook grond. De eigenaar van het stuk grond naast de strook (we noemen hem voor het gemak “H.”) heeft op een gegeven moment een omheining met een poort om de strook grond geplaatst en er twee boshutten, een deel van een jeu-de-boulesbaan en een houtopslagplaats aangelegd. De strook grond was daardoor alleen nog toegankelijk vanaf het perceel van H.
Pas geruime tijd na het plaatsen van de omheining ontvangt H. een brief van de gemeente. In deze brief geeft de gemeente aan dat H. zijn gebruik (of huur) van de strook moet staken, omdat de gemeente werkzaamheden moet verrichten op de strook grond.
Al 20 jaar een houtopslagplaats op de ‘gemeentegrond’?
H. maakt aan de gemeente duidelijk dat hij naar zijn mening door verjaring eigenaar is geworden van de strook. Hij beweert al ruim twintig jaar bezitter van de strook te zijn.
In de juridische procedure die volgt vordert H. een zogeheten ‘verklaring voor recht’ dat hij de strook door verjaring in eigendom heeft verkregen en dat de gemeente moet meewerken aan vastlegging hiervan bij de notaris. De gemeente bestrijdt deze vorderingen en vordert op haar beurt ontruiming van de strook en een verbod op het gebruik en betreding ervan.
De rechtbank gaat ter plekke kijken en wijst de vorderingen van H. af en die van de gemeente toe.
Het hof denkt er anders over
Het hof vernietigt echter het vonnis van de rechtbank, want (kort gezegd):
