1.1.Het college heeft op het beroep gereageerd met een verweerschrift.

1.2.De rechtbank heeft het beroep op 24 september 2024 op zitting behandeld. Hieraan hebben deelgenomen: eiser met zijn gemachtigde en de gemachtigden van het college.

4.1.In 2019 is eiser eigenaar geworden van het perceel en de bebouwing aan de [adres]. Eiser woont op het perceel en heeft er zijn (niet agrarische) bedrijf gevestigd. Verder verhuurt eiser een deel van de bebouwing aan een hondenschool en aan een zorgorganisatie voor dagbesteding met honden.

4.2.Het college heeft op 24 maart 2023 het voornemen kenbaar gemaakt om de vergunning van 19 februari 2016 in te trekken.

4.3.Eiser heeft hiertegen een zienswijze ingediend.

4.4.Het college heeft op 16 juni 2023 de vergunning van 19 februari 2016 gedeeltelijk ingetrokken en daarbij in stand gelaten:

5. Op 1 januari 2024 zijn de Omgevingswet en de Aanvullingswet natuur Omgevingswet in werking getreden. Uit het overgangsrecht dat bij die wet hoort vloeit voort dat op deze procedure het recht van toepassing is zoals dat gold voor 1 januari 2024.

6. Op de zitting is gesproken over de procedure die vooraf is gegaan aan de besluitvorming. Het college heeft beoogd de uniforme openbare voorbereidingsprocedure uit afdeling 3.4 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) te volgen. Uit de door het college overgelegde stukken blijkt echter niet dat het ontwerpbesluit gedurende zes weken ter inzage heeft gelegen en dat van die terinzagelegging kennis is gegeven zoals bedoeld in artikel 3:11 en 3:12 van de Awb. Wel blijkt uit het dossier dat eiser en de maatschap aan wie de vergunning in 2016 is verleend, in de gelegenheid zijn gesteld om binnen vier weken een zienswijze in te dienen op het voornemen om de vergunning van 19 februari 2016 in te trekken. Uit het procesdossier blijkt verder dat van het definitieve besluit kennis is gegeven conform artikel 3:44 van de Awb. Omdat aan een ieder kennis is gegeven van het bestreden besluit en alleen beroep is ingesteld door eiser, is aannemelijk dat geen belanghebbenden zijn benadeeld door de onjuiste toepassing van de uniforme openbare voorbereidingsprocedure en kan het bestreden besluit met toepassing van artikel 6:22 Awb in stand worden gelaten.

7. Eiser heeft op de zitting de beroepsgrond met betrekking tot de mogelijkheid voor opslag van mest in de nog aanwezige mestkelders ingetrokken.

8. De rechtbank stelt vast dat de op 19 februari 2016 verleende vergunning geldt als een vergunning als bedoeld in artikel 2.7, tweede lid, van de Wet natuurbescherming (Wnb). Dat volgt uit het overgangsrecht in de Wnb. Uit de stukken en het besprokene op zitting blijkt dat eiser de vergunning in stand wil houden om de rechten die voortvloeien uit de vergunning in te kunnen zetten voor andere activiteiten waarmee stikstofemissie gemoeid is. Eiser is niet voornemens een melkveehouderij zoals vergund, te exploiteren.

8.1.Verder stelt de rechtbank vast dat aan de gedeeltelijke intrekking van de vergunning artikel 5.4, tweede lid, van de Wnb ten grondslag ligt: “een vergunning als bedoeld in artikel 2.7, tweede lid, wordt in elk geval ingetrokken of gewijzigd indien dat nodig is ter uitvoering van artikel 6, tweede lid, van de Habitatrichtlijn.”
Uit vaste rechtspraakn

ABRvS, 20 januari 2021, ECLI:NL:RVS:2021:71 (Logtsebaan)

10.1.De rechtbank overweegt dat de natuurvergunning uit 2016 onherroepelijk is en formele rechtskracht heeft. Dat betekent dat de rechtbank ervan uit zal moeten gaan dat het besluit rechtmatig is, zowel wat betreft de wijze van totstandkoming als wat betreft de inhoud.

10.2.Uit de natuurvergunning uit 2016 en de daarbij behorende AERIUS-berekening (2DUbfhmrDQ, 28 september 2015) volgt dat voor de vergunde activiteit een depositie is berekend op de Natura 2000-gebieden Van Oordt’s Mersken, Rottige Meenthe & Brandemeer, Alde Feanen, Wijnjeterper Schar, Weerribben, Drents-Friese Wold en Leggelderveld, Bakkeveense duinen, Fochtelooerveen, Holtingerveld, Norgerholt, De Wieden, Dwingelderveld en Witterveld. In al deze gebieden is er sprake van een overschrijding van de kritische depositiewaarde. De hoogst berekende depositie op de individuele gebieden varieert van 0,27 mol/ha/j tot >0,05 mol/ha/j.

10.3.Voor zover nog relevant gelet op de formele rechtskracht van de vergunning uit 2016, overweegt de rechtbank het volgende over eisers argumenten over de effecten van de vergunde activiteit op de betrokken natuurwaarden.

10.4.Dat in de AERIUS-berekening van 11 mei 2023 de vervoersbewegingen en de overige emissies vanuit bijvoorbeeld de cv-ketel niet zijn meegenomen, doet niet af aan de bruikbaarheid van deze AERIUS-berekening. Zoals hiervoor is overwogen, is deze AERIUS-berekening gemaakt met de invoergegevens van de AERIUS-berekening uit 2016. Tegenwoordig worden in de AERIUS Calculator de verkeersbewegingen en overige emissies die inherent zijn aan een project en volgens vaste rechtspraakn

Waaronder ABRvS, 18 november 2020, ECLI:NL:RVS:2020:2760.

10.5.Gelet op het voorgaande heeft het college zich terecht op het standpunt gesteld dat blijkt dat de activiteit waarvoor de natuurvergunning is verleend, effecten heeft op de natuurwaarden in de betrokken Natura 2000-gebieden en dat, nu verslechtering of significante verstoring van natuurwaarden in de Natura 2000-gebieden dreigt, passende maatregelen getroffen moeten worden. Deze beroepsgrond van eiser slaagt niet.

11. Eiser voert verder aan dat niet onderbouwd is waarom juist de natuurtoestemming voor de [adres] ingetrokken is terwijl het dichtstbij gelegen stikstofgevoelige Natura 2000-gebied op 8 kilometer afstand ligt.

12. De rechtbank overweegt dat in een zaak als deze, waarin een verslechtering of significante verstoring van natuurwaarden in de betrokken Natura 2000-gebieden wordt veroorzaakt door de depositie van stikstof, het cumulatieve karakter van die depositie met zich mee brengt dat daarvoor veelal meerdere bronnen zijn aan te wijzen die emitteren op grond van evenzovele vergunningen. Dat betekent dat het bevoegd gezag, wanneer het tot het oordeel komt dat passende maatregelen noodzakelijk zijn die bestaan uit het reduceren van de depositie van stikstof door het intrekken van een vergunning, voor die intrekking veelal de keuze zal hebben uit meerdere vergunningen. In die zin kan heeft het college een zekere beoordelingsruimte bij het kiezen van een passende maatregel en daarbij kunnen ook de algemene belangen en de belangen van een vergunninghouder een rol spelen.

12.1.De rechtbank ziet eisers argumenten over de onevenredigheid van de intrekking in het licht van de beoordelingsruimte die het college heeft bij de keuze voor de passende maatregelen die moeten worden getroffen.

13. Eiser heeft aangevoerd dat het vergund laten van 130 kg ammoniak vanuit stal B zonder dat er een project gekoppeld is aan deze depositieruimte, niet mogelijk is en dat er na het intrekkingsbesluit daarom feitelijk geen emissieruimte meer overblijft.

13. Deze beroepsgrond slaagt niet. Zoals hiervoor is overwogen slagen eisers beroepsgronden over de noodzaak van de maatregel en de invulling van de beoordelingsruimte door het college niet. Met het gedeeltelijk intrekken van de vergunning heeft het college tegemoet willen komen aan de belangen van eisers. De rechtbank volgt eiser niet dat met deze wijze van intrekken na het intrekkingsbesluit geen ammoniakemissieruimte overblijft. Het bestreden besluit strekt er immers uitdrukkelijk toe dat die ruimte er wel blijft. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat daarmee onvoldoende recht is gedaan aan zijn belangen. De rechtbank acht het bestreden besluit op dit punt niet onredelijk. Dat de overgebleven situatie niet is gekoppeld aan een concreet project, en dat deze wijze van tegemoetkomen aan zijn belangen niet overeenkomt met de reguliere wijze van vergunningverlening voor projecten zoals eiser stelt, doet daar naar het oordeel van de rechtbank niet aan af.