In de uitspraak van 15 oktober 2025 (ECLI:NL:RVS:2025:4911, (nog)niet gepubliceerd op www.rechtspraak.nl) oordeelt de voorzieningenrechter van de Afdeling dat het college heeft gehandeld in strijd met het fair play-beginsel door een onjuiste toepassing van de zogeheten Tegelen-jurisprudentie. Uit die rechtspraak – die teruggaat op de Afdelingsuitspraak van 21 december 1999, ECLI:NL:RVS:1999:AA4296 - volgt dat de vernietiging van een besluit tot vaststelling van een bestemmingsplan de rechtsgevolgen van een op basis van dat plan verleende omgevingsvergunning voor de activiteit bouwen niet ongedaan maakt.
Naar het oordeel van de voorzieningenrechter volgt uit de Tegelen-rechtspraak ook dat aan een belanghebbende die tegen de op basis van het nieuwe, in rechte nog niet onaantastbare bestemmingsplan ingewilligde omgevingsvergunning opkomt een behoorlijke en praktisch bruikbare mogelijkheid moet worden geboden om het nieuwe bestemmingsplan alsnog door de voorzieningenrechter van de Afdeling buiten werking te doen stellen. In dit geval heeft het college een omgevingsvergunning voor de bouw van 42 woningen verleend, kort nadat daartoe een nieuw bestemmingsplan was vastgesteld en in werking was getreden. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter heeft het college ten onrechte beslist op het tegen de omgevingsvergunning gerichte bezwaar voordat de voorzieningenrechter van de Afdeling had beslist op het tegen het vastgestelde bestemmingsplan gerichte schorsingsverzoek. Omdat het college op de hoogte was van het schorsingsverzoek, lag het naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter op de weg van het college om de behandeling van dat verzoek af te wachten alvorens een beslissing op bezwaar te nemen. Door dit niet te doen, heeft het college de rechtsbescherming van de belanghebbende die opkwam tegen de omgevingsvergunning op onrechtmatige wijze in het gedrang gebracht.
