De voorzieningenrechter van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant heeft uitspraak gedaan over een omgevingsvergunning voor een dakopbouw in de gemeente Altena. De zaak draait om de vraag of de vergunning terecht is verleend, ondanks dat de dakopbouw afwijkt van het tijdelijk deel van het omgevingsplan. De rechter oordeelt dat de vergunning voldoet aan de toets van een evenwichtige toedeling van functies aan locaties, zoals is opgenomen in het Besluit kwaliteit leefomgeving.
Vergunninghoudster had een aanvraag ingediend voor een dakopbouw op haar woning. De buurman, die bezwaar heeft gemaakt, stelt dat de dakopbouw in strijd is met het bestemmingsplan omdat de maximale goothoogte wordt overschreden. Volgens het tijdelijk deel van het omgevingsplan mag de goothoogte niet hoger zijn dan 0,30 meter boven de eerste verdiepingsvloer van de woning. De geplande dakopbouw heeft echter een goothoogte van 5,2 meter en overschrijdt daarmee deze norm.
Verder voert de buurman aan dat de dakopbouw een ernstige inbreuk maakt op de privacy van zijn gezin. Hij vreest dat de bouw zal leiden tot inkijk op zijn achtererf, wat vooral nadelig zou zijn voor zijn minderjarige zoon, die autisme heeft.
De kern van de juridische toets ligt bij de vraag of de dakopbouw in lijn is met het criterium van een evenwichtige toedeling van functies aan locaties. Dit criterium is een open norm die voortvloeit uit de Omgevingswet en dient ter vervanging van de vroegere toets op ‘goede ruimtelijke ordening’ onder de Wet ruimtelijke ordening. Het college van burgemeester en wethouders had geoordeeld dat er geen sprake is van een onaanvaardbare aantasting van de leefomgeving en dat de vergunning daarom kon worden verleend.
De rechter volgt deze redenering en stelt vast dat de dakopbouw aan de achterzijde van de woning komt en geen negatieve invloed heeft op het straatbeeld of de verkeersveiligheid. Bovendien is de afstand van vijf meter tot de erfgrens voldoende om te voldoen aan de privaatrechtelijke eisen van artikel 5:50 van het Burgerlijk Wetboek.
Verder wijst de voorzieningenrechter erop dat de privacybelangen van de buurman zijn meegewogen in de bezwaarfase, maar oordeelt dat er onvoldoende bewijs is geleverd voor een directe negatieve impact op de gezondheid van de zoon. De enkele vrees voor inkijk kan, volgens de rechter, geen doorslaggevende rol spelen.
Daarnaast benadrukt de rechter dat de woning van verzoeker binnen de bebouwde kom ligt, waar buren nu eenmaal enige hinder van elkaar moeten dulden.
De voorzieningenrechter concludeert dat het college de omgevingsvergunning in redelijkheid heeft mogen verlenen, nu de omgevingsvergunning in overeenstemming is met een evenwichtige toedeling van functies aan locaties. Het beroep van de buurman is daarom ongegrond en het verzoek om een voorlopige voorziening wordt afgewezen.
