In de uitspraak van de voorzieningenrechter van de rechtbank Gelderland van 23 mei 2024 (ECLI:NL:RBGEL:2024:3065) lag de omgevingsvergunning voor een flora- en fauna-activiteit (artikel 5.1, lid 2, onder g, Omgevingswet) voor. Gedeputeerde Staten hebben vergunning verleend voor het opzettelijk verstoren van een wolf.
Twee redenen om deze uitspraak in de Omgevingsflits op te nemen. Allereerst heeft deze kwestie voor de nodige media-aandacht gezorgd én de uitspraak geeft mooi systematisch aan hoe de beoordeling door de voorzieningenrechter plaatsvindt. Dat begint uiteraard met de vaststelling dat de wolf een soort is die strikt beschermd is op grond van de Habitatrichtlijn. Genoemd artikel 5.1 Omgevingswet in combinatie met artikel 11.46 onder b van het Bal, maakt dat voor het opzettelijk verstoren een vergunning nodig is. Vervolgens is het toetsingskader opgenomen in artikel 8:74 lid 1 van het Bkl. Dat kader wijkt inhoudelijk niet af van het kader zoals dat in de Wet natuurbescherming was opgenomen:
(a) geen andere bevredigende oplossing,
(b) een bijzonder belang (in dit geval: openbare veiligheid, aldus Gedeputeerde Staten) en
(c) geen afbreuk aan streven populatie in gunstige staat van instandhouding te laten voortbestaan.
Het besluit wordt geschorst. Om twee redenen: er moet naar het oordeel van de voorzieningenrechter meer werk worden gemaakt van het alternatievenonderzoek (onderdeel a). Tweede reden voor schorsing is dat – door partijen zijn verschillende wolvendeskundigen meegenomen die het overduidelijk niet met elkaar eens zijn – de voorzieningenrechter van oordeel is dat onvoldoende vaststaat dat de wolf afwijkend gedrag vertoont (“voedselconditionering”) en ingrijpen in belang van de openbare veiligheid noodzakelijk is.
