In juni 2003 is de Wet Bevordering integriteitsbeoordelingen door het openbaar bestuur (hierna: Wet Bibob) in werking getreden. In juli 2013 is deze wet uitgebreid naar andere bedrijfstakken. De Wet Bibob wordt beschouwd als controversieel, omdat het op grond van de Wet Bibob mogelijk is dat bestuursorganen beschikkingen, zoals vergunningen, preventief te kunnen weigeren of intrekken, indien sprake is van een ernstig gevaar voor misbruik. Een ernstig gevaar van misbruik van een beschikking wordt – al dan niet na een advies van het Landelijk Bureau Bibob – gebaseerd op strafrechtelijke antecedenten.
De Wet Bibob is daarom een voorbeeld van een bestuursrechtelijke wet in de context van het strafrecht. Met deze wet wordt beoogd om de (georganiseerde) misdaad preventief aan te pakken, zodat de integriteit van het openbaar bestuur wordt beschermd.

In dit proefschrift wordt de Wet Bibob onderzocht vanuit twee invalshoeken: een juridische en een empirische. De onderhavige interdisciplinaire studie geeft enerzijds een beschrijving en analyse van de toepassing van de Wet Bibob in de bestuurspraktijk (‘recht in actie’) en anderzijds een analyse van de Wet Bibob vanuit de context van het strafrecht (‘recht op schrift’).

Het empirische onderzoek richt zich op de vraag in hoeverre de Wet Bibob wordt toegepast in overeenstemming met de beginselen van legaliteit, proportionaliteit en subsidiariteit.
Om deze vraag te beantwoorden zijn Bibob-adviezen en de hierop gebaseerde
besluitvorming geanalyseerd. Het juridische onderzoek richt zich op de analyse van de Wet Bibob vanuit een strafrechtelijke context. In het juridische onderzoek staat de vraag centraal in hoeverre de weigering en intrekking van een beschikking op grond van de Wet Bibob dient te worden overgeheveld naar ‘het’ strafrecht.