1.2Ter comparitie-zitting is een dag voor het wijzen van arrest bepaald. Het hof zal recht doen op het genoemde procesdossier.

2.1Met grief 1 komen [appellanten] op tegen het oordeel van de rechtbank dat [appellanten] niet-ontvankelijk zijn in hun vorderingen. Bedoeld oordeel is gegrond op de overwegingen dat - naar die overwegingen samengevat kunnen worden weergegeven - de erflaatster ook met het oog op het ten tweede male openvallen van haar nalatenschap door het eindigen van de rechten van de bezwaarde erfgenaam, zijnde [C] , de benoeming van een executeur heeft gedaan, die [appellanten] als erfgenamen met uitsluiting van henzelf in en buiten rechte vertegenwoordigt.

2.2Het hof overweegt dienaangaande het volgende.

2.3Blijkens rechtsoverweging 1 onder (iii) van het genoemde tussenarrest van 13 juni 2017 staat vast dat bij de verdeling van de nalatenschap aan de bezwaarde erfgenaam een bedrag van € 37.572,16 is toegedeeld, terwijl niet is gesteld of anderszins is gebleken dat toen of nadien nog van niet-voldane schulden van de nalatenschap sprake was.

2.4Het hof moet het daarom ervoor houden dat, gelet op het bepaalde in art. 4:141 lid 1 BW, voor een executeur in de ten tweede male opengevallen nalatenschap van de erflaatster geen taak meer was weggelegd, wat er verder ook zij van het oordeel van de rechtbank dat ook in dit opzicht van een executeursbenoeming sprake zou zijn omdat uit het uiterste wil niet zou blijken dat de executele voor één of meerdere overgangen geldt.

2.5Grief 1 treft derhalve doel.

2.6Grief 2 keert zich tegen het oordeel van de rechtbank dat – naar dit oordeel zakelijk kan worden weergegeven – een verdere inhoudelijke beoordeling van het geschil achterwege kan blijven.

2.7Daaromtrent overweegt het hof het volgende.

2.8De primaire vordering van [appellanten] tot betaling van een bedrag van € 30.000,-- is gericht tegen [geïntimeerde1] en wel op de grondslag dat, kort gezegd, sprake is van een onverschuldigde betaling van genoemd bedrag aan [geïntimeerde1] .

2.9In hoger beroep is vast komen te staan, dat het bij de litigieuze betaling niet gaat om een betaling van de rechtsvoorgangster van [appellanten] , zijnde de erflaatster, en evenmin om een betaling door henzelf aan [geïntimeerde1] .

2.10Dit betekent dat deze vordering tegen [geïntimeerde1] niet toewijsbaar is.

2.11Grief 2 leidt daarmee weliswaar tot een inhoudelijke beoordeling van de vordering, maar niet tot toewijzing van de primaire vordering, gericht tegen [geïntimeerde1] .

2.12De subsidiaire vordering van [appellanten] is gericht tegen [geïntimeerde2] en wel, naar het hof hun stellingen verstaat, op twee, alternatieve, grondslagen:

2.13De eerste alternatieve grondslag van deze vordering behelst de stelling dat ten onrechte een bedrag van € 30.000,-- aan de nalatenschap van de erflaatster door of namens [C] is onttrokken.

2.14Het tegen die stelling gerichte verweer van [geïntimeerde2] houdt in de kern in dat in het kader van het door de erflaatster ingestelde fideï-commis de residuo sprake is vertering van bedoeld bedrag, tot welke vertering de bezwaarde erfgenaam bevoegd was.

2.15Het hof oordeelt daaromtrent als volgt.

2.16Voorop gesteld moet worden dat ingeval van een fideï-commis de residuo, zoals te dezen het geval is, aan de bezwaarde erfgenamen de bevoegdheid toekomt tot vervreemding en vertering als bedoeld in art. 3:215 BW. Deze bepaling is ingevolge het bepaalde in art. 4:138 lid 2 BW bij wijze van dwingend recht op een fideï-commis van overeenkomstige toepassing.

2.17Het hof zal daarom thans onderzoeken of het door [geïntimeerde2] gevoerde verweer hout snijdt.

2.19Het hof moet daarom aan het verweer van [geïntimeerde2] voorbijgaan.

2.20De subsidiaire vordering van [appellanten] is derhalve toewijsbaar met uitzondering van de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten, die als niet onderbouwd moeten worden aangemerkt.

2.21Het voorgaande brengt mee dat de tweede, alternatieve, grondslag, te weten ongerechtvaardigde verrijking, geen bespreking meer behoeft.

2.22Grief 2 treft derhalve eveneens doel.

2.23Het bestreden vonnis van 27 januari 2016 moet daarom worden vernietigd. De primaire vordering van [appellanten] tegen [geïntimeerde1] zal worden afgewezen. De subsidiaire vordering van [appellanten] tegen [geïntimeerde2] dient te worden toegewezen met uitzondering van de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten. [appellanten] moeten als de (grotendeels) in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van het geding tussen hen en [geïntimeerde1] in eerste aanleg en hoger beroep.