1.1.Verweerder heeft deze aanvraag met het besluit van 20 januari 2022 afgewezen. Met het bestreden besluit van 4 januari 2023 op het bezwaar van eiser is verweerder bij de afwijzing van de aanvraag gebleven.

1.2.Verweerder heeft op het beroep gereageerd met een verweerschrift.

1.3.De rechtbank heeft het beroep op 5 maart 2024 op zitting behandeld. Hieraan hebben deelgenomen: eiser (met behulp van een beeldverbinding), de gemachtigde van eiser, M. Masshoor als tolk en de gemachtigde van verweerder.

4.1.Het gaat hierbij onder meer om medewerkers (en hun kerngezinnen) van een ten laste van de BZ/BHOS-begroting gefinancierd project op het gebied van sociale vooruitgang, vrede en veiligheid of duurzame ontwikkeling. Medewerkers kunnen worden aangedragen door in Nederland gevestigde ngo’s als zij sinds 1 januari 2018 ten minste een jaar structureel substantiële werkzaamheden hebben verricht voor het desbetreffende ontwikkelingsproject in een publieke, zichtbare functie. De ngo’s zullen worden uitgenodigd om medewerkers die aan deze criteria voldoen voor te dragen.

4.2.Ook personen (en hun kerngezinnen) die in de afgelopen twintig jaar hebben gewerkt voor Defensie of EUPOL in Afghanistan in een voor het publiek zichtbare functie komen in aanmerking. Zij moeten kunnen aantonen dat zij ten minste een jaar structureel substantiële werkzaamheden hebben verricht voor Defensie en/of voor een Nederlandse functionaris EUPOL.

4.3.Over dit beleid heeft de Afdeling twee richtinggevende uitspraken gedaan.n

Zie de uitspraken van de Afdeling van 22 februari 2023, ECLI:NL:RVS:2023:718 en ECLI:NL:RVS:2023:719.

4.4.Bij de toepassing van het beleid moet er wel aandacht zijn voor gevallen waarin iemand bijvoorbeeld net niet onder de omschrijving van een groep in het beleid valt, en dit tot een inconsistente toepassing van het beleid leidt waarvoor geen goede motivering gegeven is.n

ECLI:NL:RVS:2023:719 overweging 5.1.

4.5.Ook mag de minister niet strikt vasthouden aan de minimumperiode van een jaar als zich bijzondere omstandigheden voordoen’.n

ECLI:NL:RVS:2023:718 overweging 4.3.

5.1.Zoals de rechtbank eerder heeft overwogenn

Voetnoot 7.

5.2.Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder op goede gronden geconcludeerd dat eiser niet binnen de reikwijdte van de in de Kamerbrief omschreven groepen valt. Het is een beleidskeuze van het kabinet geweest om voor de twee in de Kamerbrief genoemde groepen een speciale voorziening te treffen. Deze beleidskeuze kan in rechte slechts terughoudend worden getoetst. Verweerder heeft daarbij een keuze gemaakt voor medewerkers van ngo’s waaraan het financieringscriterium is gekoppeld en die na 1 januari 2018 werkzaamheden hebben verricht. Zoals deze rechtbank eerder heeft overwogen is hierbij niet de mate van gevaar, maar de mate waarin er sprake is van een evidente zorgplicht van verweerder redengevend geweest.n

Voetnoot 7.

5.3.Eiser heeft volgens de door hem overgelegde stukken via het bedrijf ANA Construction en later zijn eigen bedrijf PACC gewerkt aan meerdere projecten voor verschillende organisaties, waaronder het Duitse leger en het Belgische Médecins sans frontières. Omdat hij geen werkzaamheden heeft verricht voor een Nederlandse ngo na 1 januari 2018, valt hij niet onder de eerste groep.

5.4.Eiser valt ook niet onder de tweede groep. Eiser heeft weliswaar stukken overgelegd waaruit blijkt dat hij in 2011 bouwwerkzaamheden voor Defensie heeft verricht, maar hij heeft daarmee niet onderbouwd dat hij rechtstreeks voor de Nederlandse missie heeft gewerkt, niet dat hij deze werkzaamheden minimaal een jaar heeft verricht en ook niet dat hij substantiële werkzaamheden heeft verricht in een voor het publiek zichtbare functie. De door eiser in dit verband opgeworpen vraag of hij in bewijsnood verkeert, omdat hij is gevlucht naar Tadzjikistan, hoeft niet te worden beantwoord. Immers, verweerder heeft zijn aanvraag niet afgewezen omdat eiser onvoldoende bewijs heeft aangedragen, maar omdat uit een inhoudelijke beoordeling van eisers stukken is gebleken dat hij niet aan de criteria voor de speciale voorziening voldoet.

5.5.Het is niet zo dat eiser net niet onder de omschrijving van de groepen in het beleid valt, waardoor sprake zou zijn van een inconsistente toepassing van het beleid. Er bestaat daarom ook geen grond voor het oordeel dat verweerder naar alle werkzaamheden tezamen had moeten kijken. Het gegeven dat een duidelijke afbakening van de groepen die voor overbrenging in aanmerking komen grote consequenties kan hebben voor personen die daar buiten vallen, maakt het bestreden besluit niet inconsistent of onevenredig.n

Voetnoot 7.

5.6.Het beroep op het gelijkheidsbeginsel slaagt niet. Eiser heeft niet onderbouwd dat sprake is van gelijke gevallen. Daarbij is van belang dat andere personen kunnen zijn geëvacueerd tijdens de evacuatiefase, of zijn overgebracht na de evacuatiefase omdat zij tijdens de evacuatie al waren opgeroepen. Verder kunnen personen naar Nederland zijn gekomen op basis van de Tolkenregeling.

5.7.Het beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt ook niet. De door het kabinet in de brief van 18 augustus 2021 gedane toezegging om de motie Belhaj naar letter en geest te zullen uitvoeren, bevat geen toezegging die specifiek tot eiser is gericht.

5.8.Er is ook geen sprake van een motiveringsgebrek. Verweerder heeft namelijk in het bestreden besluit gemotiveerd dat eiser niet onder de groepen valt. Deze motivering heeft verweerder ter zitting uitgebreider toegelicht.

5.9.De rechtbank is verder van oordeel dat de hoorplicht in de bezwaarfase niet is geschonden, omdat verweerder op basis van alle beschikbare informatie die hij ten grondslag heeft gelegd aan het bestreden besluit, tot het oordeel heeft kunnen komen dat eiser niet voldoet aan de criteria.

5.10.Over de stelling van eiser dat zijn aanvraag ook zag op de Tolkenregeling overweegt de rechtbank tot slot het volgende. Er bestaat geen grond voor het oordeel dat verweerder in de besluiten over de speciale voorziening die hier voorliggen ook had moeten toetsen aan de Tolkenregeling. Het betreft een aanvraag op grond van een andere regeling die leidt tot een aparte procedure. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat verweerder ter zitting heeft toegelicht dat de minister van Defensie steeds heeft beslist op verzoeken op grond van de Tolkenregeling. De Afdeling heeft in de uitspraken van 10 april 2024 overigens bepaald dat een afwijzing van een verzoek op grond van de Tolkenregeling een besluit is in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Awb.n

Zie onder meer ECLI:NL:RVS:2024:1500.