Hoofdstuk 6 gaat in op het belang van participatie en richt zich op de zoektocht naar consensus, draagvlak en uitvoeringsbetrokkenheid. In hoofdstuk 7 staan de mogelijke inhoud en opbouw van de omgevingsvisie centraal. Daarbij passeren ook de verschillende vormen van omgevingsvisies de revue en de relaties met de programma’s en het omgevingsplan. In hoofdstuk 8 is de link gelegd met de Aanvullingswet grondeigendom (onderdeel van de Omgevingswet) onder de noemer ‘Dynamisch uitvoeringsprogramma’. In hoofdstuk 9 wordt de vraag beantwoord wanneer welke onderzoeken nodig of wenselijk zijn en wanneer de verplichting aan de orde is een milieueffectrapportage te volgen. Hoofdstuk 10 zet de mogelijkheden en vereisten met betrekking tot de digitalisering op een rijtje. Hoofdstuk 11 geeft handvatten hoe nu het opstellen van een omgevingsvisie aan te pakken en in de tijd uit te zetten.

Dit boek is zo opgebouwd dat het aanvangt met de theorie en de leesstof gaandeweg steeds meer richting de praktijk gaat. De hoofdstukken 2 tot en met 4 kunnen worden gezien als de (achtergrond)informatie, die nodig is om goed beslagen ten ijs te komen. De aanpak van de omgevingsvisie zelf en wat daarbij komt kijken, staat in de hoofdstukken 5 tot en met 11. De lezer die geen behoefte heeft aan de juridische basis en/of de maatschappelijke achtergronden van de Omgevingswet, kan hoofdstukken 2 en 3 overslaan.

De tekst is zo nodig verduidelijkt met schema’s en tabellen. In veel van de gevallen kan in dit boek in de plaats van ‘omgevingsvisie’ gewoon ‘visie’ gelezen worden.

1Het oorspronkelijke tweede hoofdstuk, dat ingaat op de Wro als het wettelijk kader van de structuurvisie, is, ofschoon deze wet nog van toepassing is tot 2022, achterwege gelaten.