In een nieuwsbrief van het fonds psychische gezondheid lees ik dat duizenden politieagenten ziek thuis zitten, vaak zonder dat iemand weet wat hen mankeert en wanneer ze weer aan het werk gaan. De korpsleiding belooft beterschap.
In een nieuwsbrief van het fonds psychische gezondheid lees ik dat duizenden politieagenten ziek thuis zitten, vaak zonder dat iemand weet wat hen mankeert en wanneer ze weer aan het werk gaan. De korpsleiding belooft beterschap.
In dit artikel wordt de uitkomst van een onderzoek van TNO, in opdracht van de politie, het ministerie van Veiligheid en Justitie en de vakorganisaties bekend gemaakt; ongeveer 4,1% van het totaal aantal politiemedewerkers (ruim 60.000) is langdurig ziek thuis. Verder blijkt dat het om 30% van die gevallen gaat om mensen met psychische klachten. Het rapport gaat verder in over het feit dat de politie de Wet verbetering poortwachter niet goed en niet volledig uitgevoerd.
Poeh, schrikken, even rekenen: 4% van 60.000 = 2.400 politiemensen zijn langdurig ziek thuis. Dat zijn er veel te veel. Eén zin uit dit artikel heeft mij specifiek geraakt: Dan zaten er mensen al maanden thuis, maar niemand, ook de leidinggevenden niet, wist precies waarom en met welke klachten. Dit zou toch in deze tijd met allerlei sociale media niet meer mogelijk moeten zijn? Even langs gaan, telefoon, een sms-je, email, mogelijkheden genoeg. Uit ervaring weet ik hoe je je voelt als je ziek thuis zit; ik herinner me nog dat het burn-out zijn erg was, maar nog erger was het feit dat ik lange tijd geen collega zag of hoorde.
Vanaf 1 januari 2014 zijn de Regionale Uitvoeringsdiensten een feit. Nieuwe organisaties met nieuwe collegas, targets, kwaliteitscriteria en de daarbij behorende doorlichting of de kwaliteiten van de medewerkers wel in de nieuwe organisaties passen. Dit kan bij medewerkers leiden tot chronische stress en daardoor tot meer ziekteverzuim binnen de organisatie (misschien ook wel 4%).
Organisatiedeskundige Jaap Peters zegt het als volgt: Het ophokken van mensen levert stress op. Niets gaat meer vanzelf. Hij trekt de vergelijking met plofkippen die zo worden opgefokt dat er in zo min mogelijk tijd zo veel mogelijk kipfilet op het beest wordt ontwikkeld. Het gevolg: de kip zakt door zijn poten en het hart komt na 138 dagen in de verdrukking. Volgens Peter geldt hetzelfde voor mensen die alleen nog maar worden afgerekend op efficiëntie. Naarmate de kip steeds efficiënter wordt, wordt zij minder waard(ig).
Er valt te leren van de verzuimproblematiek bij de politieorganisatie. Tijdig starten met een verzuimvolgsysteem op regionaal niveau en leidinggevenden trainen op het omgaan met mensen die ziek zijn of worden, kan veel problemen voorkomen. De politie start met verzuimcoaches, ik denk dat dit een nuttige investering is in het gezond houden van Regionale uitvoeringsdiensten.
Gerard Leeman, Mibacu bv
Gerelateerde info:
