[appellant A] en anderen betogen verder dat de rechtbank voorbij is gegaan aan hun betoog dat het college de vergunningprocedure heeft gevoerd in de geest van de Omgevingswet, maar dat er desondanks geen participatie was als bedoeld in die wet. De rechtbank heeft volgens [appellant A] en anderen ten onrechte van belang geacht dat er in de bezwaarfase een gesprek is geweest tussen partijen. Dat gesprek heeft meer dan een jaar na vergunningverlening plaatsgevonden en kon dus nooit onderdeel zijn geweest van de participatie-procedure voorafgaand aan de vergunningverlening.
In de uitspraak is uiteengezet dat de aanvraag voor de omgevingsvergunning volgens de op dat moment geldende wettelijke regels en voorschriften, dus op grond van de Wabo, is behandeld. Participatie, zoals de Omgevingswet die kent en waar [appellant A] en anderen op wijzen, is geen onderdeel van de Wabo.
Daaraan doet niet af dat het college, vooruitlopend op de Omgevingswet, partijen wel de gelegenheid heeft geboden om met elkaar in gesprek te gaan. Zoals ook op de zitting met [appellant A] en anderen is besproken, maakt dit niet dat de op de procedure de Omgevingswet van toepassing is. Dat de geboden participatie in de opvatting van [appellant A] en anderen onvoldoende was, kan daarom ook niet leiden tot het oordeel dat het besluit onrechtmatig is en moet worden vernietigd.
