In 2019 verzocht appellant om handhaving door overlast van blaffende honden op een adres 50 meter van de woning van appellant. Bij besluit van 16 juli 2019 wees de burgemeester van de toenmalige gemeente Boxmeer dit verzoek af, omdat niet bleek dat dat er sprake was van ernstige en herhaaldelijke hinder als bedoeld in artikel 2:79 van de Algemene plaatselijke verordening van de toenmalige gemeente Boxmeer.
Op 14 september 2020 verklaarde de burgemeester het bezwaar van appellant gegrond, maar handhaafde onder nadere motivering het besluit om niet handhavend op te treden.
In hoger beroep bij de Afdeling bestuursrechtsspraak van de Raad van State voerde appellant aan dat hij in 2023 vier dagen op rij overlast ervaarde. Daarnaast stelde appellant dat andere omwonenden ook overlast ervaren. Volgens appellant durven zij dit echter niet te melden, omdat zij bang zijn voor de eigenaar van de honden. Meldingen gedaan door appellant vóór 1 januari 2022 zijn volgens de burgemeester van de huidige gemeente Land van Cuijk niet meer vindbaar, doordat door ingebruikname van een nieuw systeem deze gegevens verloren zijn gegaan. Volgens Appellant klopt dit niet en zijn meldingen altijd vindbaar.
De Afdeling oordeelt, net zoals de rechtbank dit eerder deed, dat het besluit in beroep moet worden getoetst aan de feiten zoals die zich voordeden ten tijde van de beslissing op bezwaar, dit is een ex tunc toetsing. Dit betekent dat de meldingen van appellant uit 2023 niet bij de beoordeling kunnen worden betrokken, omdat de beslissing op bezwaar genomen is op 14 september 2020. Op basis van acht controles voor het besluit uit 2020 heeft de burgmeester terecht geoordeeld dat er objectief gezien geen sprake was van herhaaldelijke en ernstige overlast, aldus de Afdeling. Dat de meldingen van appellant van voor 2022 niet meer vindbaar zijn acht de Afdeling tot slot niet ongeloofwaardig. Appellant heeft niet voldoende aannemelijk gemaakt dat het tegendeel waar is. Het hoger beroep van appellant is ongegrond.
