Een bestemmingsplan dat voorziet in een ruimtelijke ontwikkeling die ten opzichte van de feitelijk aanwezige, planologisch legale situatie ten tijde van de vaststelling van het plan leidt tot een toename van stikstofdepositie op overbelaste stikstofgevoelige natuurwaarden in een Natura 2000-gebied, is een plan dat significante gevolgen kan hebben en dat passend beoordeeld moet worden. De feitelijk aanwezige, planologisch legale situatie wordt de referentiesituatie genoemd (zie ECLI:NL:RVS:2021:1371, onder 9.1).
In dit geval was voor het bestemmingsplan Buitengebied van de gemeente Haaren, geen passende beoordeling gemaakt. Dat is volgens de raad niet nodig vanwege de in het plan opgenomen standstill-bepalingen. Deze worden door de Afdeling in het kader van het beroep, onder de loep genomen. Naar het oordeel van de Afdeling wordt de mogelijkheid opengelaten dat gebruik wordt gemaakt van de depositieruimte van een ander bedrijf op een andere locatie, waardoor de feitelijke stikstofdepositie zoals die bestond ten tijde van de vaststelling van het plan per saldo niet toeneemt. De standstill-bepalingen laten daarmee ruimte voor extern salderen (vgl. de uitspraak van de Afdeling van 1 april 2015, ECLI:NL:RVS:2015:999). Externe salderingsmaatregelen zijn volgens vaste rechtspraak mitigerende maatregelen, waarmee alleen in een passende beoordeling rekening mag worden gehouden. En dat betekent dat deze stand-still regeling op deze wijze niet in stand kan blijven.
