Veel parken in Nederlandse steden hebben geen bebouwde rand. Onderzoekers van het PBL berekenden dat 43 procent van de parkranden in Nederland niet grenst aan woningen of voorzieningen, maar aan een bedrijventerrein of onbebouwd terrein. Dat biedt kansen voor de binnenstedelijk bouwen en verbetering van de leefbaarheid.
Klassieke stadsparken zoals het Central Park in New York, het Brusselse Jubelpark of het Amsterdamse Sarphatipark zijn binnenstedelijk, gras, bomen, planten, soms een vijver, kiosk en omzoomd door stedelijke bebouwing. Die rand van het park is belangrijk, want park en rand hebben een symbiotische relatie. Vanuit de omliggende bebouwing is er immers zicht op het park, waardoor de sociale veiligheid in het park toeneemt en dankzij het park zijn de gebouwen aan het park relatief attractiever. Bovendien kunnen omwonenden het park gebruiken als tuin. Niet alle parken in Nederland zijn zoals deze voorbeelden. Sommige parken grenzen aan weilanden, aan bedrijventerreinen, aan volkstuinen, zware infrastructuur of aan kassen, sportvelden en bouwmarkten. Dat zijn gemiste kansen om de potentie van de parken te benutten, concluderen de onderzoekers. Bovendien: parken dienen niet alleen meer voor recreatie, maar ook voor verkoeling of als waterbuffer. Juist al deze doelen komen beter tot hun recht wanneer een park zich te midden van de bebouwing bevindt.
Het PBL heeft met dit onderzoek geanalyseerd welk deel van de parkranden In Nederland geen symbiose heeft met zijn directe omgeving.
De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in RO Magazine. In het artikel wordt ingegaan op het gebruik van de stadsranden met al zijn voor- en nadelen, de ruimtelijke analyses (per park en gemiddeld per gemeente) en op de potentie van de onbebouwde parkranden.
Het artikel download je hier.
