Als een rode draad in al mijn bijdragen loopt mijn bezwaar tegen - de omvang van het nieuwe omgevingsrecht, - de problemen die zullen ontstaan doordat alles op 1 januari 2024 in werking treedt, en - dat er geen plan B is: op die datum is ook het gedurende 50 jaar opgebouwde positieve omgevingsrecht foetsie.
In vervolg op een eerdere bijdrage over het voorkomen van de uitholling van de rechtsbescherming en die over de zware kost van hoofdstuk 16 van de Omgevingswet wil ik nu eens uw aandacht vragen voor artikel 3:45 van de Awb dat zegt dat in de bekendmaking onder meer wordt vermeld door wie beroep kan worden ingesteld. Boeiend? Vind ik wel, maar ik houd wel van wat bestuursrechtelijk geneuzel.
Zo’n bekendmaking kwam neer op het maken van een eenvoudige macro, maar sinds 14 januari, 14 april en 4 mei 2021 diende de standaardclausule meermalen te worden aangepast. Na 1 januari 2024 wordt het ronduit ingewikkeld om de burger te attenderen op zijn rechtsbeschermings-mogelijkheden.
Het is, denk ik, een goed voorbeeld waarin je ziet dat het uiteenrafelen van bepalingen in sectorale wetten om die samen te brengen in (hoofdstuk 16 van) de Omgevingswet de kenbaarheid niet ten goede komt en daarmee de uitvoerbaarheid van de wet in de weg staat.
Zo beschreef iemand deze wetgevingssystematiek treffend: het is alsof je alle Harry Potterboeken uit elkaar haalt en de bladzijden op alfabetische volgorde opnieuw inbindt.
In de bijlage ga ik in op het intrekken van de sectorale wetten en de gevolgen van het op één hoop gooien van procedurele bepalingen over de toepassing van afdeling 3.4 van de Algemene wet bestuursrecht.
Daarbij betrek ik de richtinggevende uitspraken van de Afdeling bestuursrechtspraak naar aanleiding van het Varkens-in-Nood arrest en sluit af wat de bestuursorganen moeten doen om burgers ook onder de Omgevingswet te wijzen op hun rechtsbescherming.
